بررسی ضرورت ارزیابی سلامت جنسی زنان و موانع آن توسط کارکنان بهداشتی و درمانی در مراجعین به بیمارستان ها و مراکز بهداشتی درمانی تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

سابقه و هدف: ارزیابی سلامت جنسی یک حق انسانی در ارایه خدمات سلامت باید در نظر گرفته شود. در بیشتر کشورهای آسیایی، مسایل جنسی کم اهمیت و یا نادیده گرفته شده و بحث راجع به آن عملی زشت و ناپسند محسوب می شود. عدم توجه به ارزیابی سلامت جنسی می تواند منجر به اختلالات عملکرد جنسی و عوارضی مثل عدم تفاهم و سرخوردگی تا طلاق در زندگی زناشویی شود. لذا جهت شناخت وضعیت موجود، مطالعه ای با هدف تعیین آگاهی، نگرش ضرورت ارزیابی سلامت جنسی و موانع آن در کارکنان مراکز بهداشتی- درمانی و بیمارستانهای تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال 1389 انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر، یک مطالعه ی توصیفی بوده که روی 200 نفر کادر بهداشتی شامل ماما، پرستار، رزیدنت زنان، رزیدنت جراحی و 30 رزیدنت داخلی که به روش نمونه گیری چند مرحله ای از هر مرکز انتخاب شدند، انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه بوده است. متغیرهای مورد بررسی شامل مشخصات دموگرافیگ، آگاهی، نگرش و موانع ارزیابی سلامت جنسی از نظر کادر بهداشتی بوده است. از آزمون های کروسکال والیس، من ویتنی و آمار توصیفی جهت بیان نتایج استفاده گردید. از نرم افزار spss (نسخه ی 13) برای تجزیه و تحلیل نتایج استفاده شد و سطح معنی داری 05/0p< در نظرگرفته شد. یافته ها: 14 درصد از ارایه دهندگان خدمت، ارزیابی سلامت جنسی را انجام می دادند. 2/84 درصد، با ضرورت ارزیابی سلامت جنسی موافق بودند. 58 درصد افراد، علت عدم انجام ارزیابی سلامت جنسی را عدم وجود آگاهی و مهارت، 62 درصد نداشتن توانایی فردی، 90 درصد ندیدن دوره آموزشی، 5/75 درصد مکان نامناسب و 5/71 درصد، وقت ناکافی را ذکر کردند. بین آگاهی در گروه های شغلی تفاوت وجود داشت. آگاهی رزیدنت های زنان بیشتر از سایرین بود. راهکار پیشنهادی از نظر ارایه دهندگان خدمت در 81 درصد موارد، آموزش ذکر شده است. نتیجه گیری: عدم ارزیابی سلامت جنسی احتمالاً به دلیل نداشتن آگاهی، توانایی و مهارت در این خصوص می باشد. لذا آموزش توسط تیم های بین رشته ای و بازنگری برنامه های آموزش پزشکی پیشنهاد می گردد.